Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙ ΞΑΝΑ ....ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ... ΑΣ ΨΟΦΗΣΕΙ...
  Αφορμή αυτή τη φορά για τους αλυσιδωτούς κλυδωνισμούς στο χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ, που επιρρεάζουν σταδιακά και άλλες χώρες, ήταν η κρίση με τα ενυπόθηκα δάνεια μειωμένης εξασφάλισης που χορηγούσαν οι αμερικανικές και όχι μόνο τράπεζες. Πρόκειται για στεγαστικά και άλλα δάνεια, που χορηγούσαν αφειδώς οι τραπεζίτες στο κυνήγι του εύκολου και γρήγορου κέρδους, χωρίς να εξετάζουν αν οι δανειολήπτες θα μπορούσαν να το ξοφλήσουν. Ετσι, με τη ραγδαία αύξηση των δανειοληπτών που αδυνατούσαν να ξοφλήσουν τα δάνεια που είχαν πάρει (είτε επειδή ξαφνικά βρέθηκαν άνεργοι είτε επειδή η ακρίβεια και οι γενικότερες εισοδηματικές πολιτικές είχαν πλήξει την αγοραστική τους δύναμη), άρχισαν να οξύνονται και τα προβλήματα ρευστότητας των τραπεζών.
Σημαντική συμβολή στην οικονομική κρίση, είχε και η αύξηση των κρατικών δαπανών τόσο για στρατιωτικούς εξοπλισμούς διαφόρων χωρών όσο και για τη χρηματοδότηση (στα πλαίσια των υποχρεώσεων κάθε χώρας απέναντι στο ΝΑΤΟ ή άλλων κέντρων) για τις πολεμικές επιχειρήσεις στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν κλπ. Οπως κάθε δαπάνη, έτσι και η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, καλύπτεται με περικοπές δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, νέους φόρους και άλλα μέτρα που περιορίζουν την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών και άρα αυξάνουν τον αριθμό των εργαζομένων που αδυνατούν να ξοφλήσουν ένα τραπεζικό δάνειο.
Όλα τα παραπάνω, ισχύουν και για την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία προσπάθησε να αποτρέψει τα χειρότερα, με κρατικομονοπωλιακού χαρακτήρα παρεμβάσεις, όπως μειώσεις επιτοκίων, εξαγορές μετοχών προβληματικών τραπεζών και άλλων επιχειρήσεων κλπ. Ανάλογες παρεμβάσεις, μικρότερης κλίμακας, έγιναν και από τις χώρες-μέλη της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Παρά τις συνεχείς «ενέσεις» ρευστότητας, η κρίση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα όχι μόνο συνεχίζεται αλλά επεκτείνεται και στις άλλες χώρες, απειλώντας την παγκόσμια οικονομία με ύφεση.
Οι συνέπειες  για το άμμεσο μέλλον είναι:Πρώτον, τα εκατοντάδες δισ. ευρώ ή δολάρια που ξοδεύει το κρατος των ΗΠΑ και της ΕΕ για τη στήριξη των απειλούμενων με χρεοκοπία τραπεζών, θα διογκώσουν ανάλογα το έλλειμμα των κρατικών τους προϋπολογισμών. Για παράδειγμα τα εκατοντάδες δισ. δολάρια (πάνω από 300) που δαπανήθηκαν την περασμένη βδομάδα από το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ για την εξαγορά μετοχών δύο μεγάλων στεγαστικών τραπεζών και της ασφαλιστικής εταιρείας, θα αυξήσουν ανάλογα τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού. Αυτά τα ελλείμματα θα φορτωθούν στους Αμερικανούς φορολογούμενους, με την αύξηση των φόρων, τις περικοπές δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, την αύξηση των επιτοκίων κλπ.

Δεύτερον, με τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων - στις οποίες προχωρούν από μόνες τους οι τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις είτε για να αυξήσουν τα κέρδη τους είτε για να περιορίσουν τα προβλήματα ρευστότητας που αντιμετωπίζουν - οξύνουν παραπέρα το πρόβλημα.
Φτάνει μόνο να αναφερθεί, πως φέτος τον Αύγουστο, μόνο στις ΗΠΑ, αυξήθηκε κατά 27% και ο αριθμός των Αμερικανών που κατασχέθηκε το σπίτι τους επειδή δεν είχαν χρήματα να πληρώσουν τη δόση του δανείου. Πάνω από 350.000 Αμερικανοί, έχασαν φέτος τον Αύγουστο το σπίτι τους, επειδή οι τράπεζες το έβγαλαν σε πλειστηριασμό. Φανταστείτε πόσο μεγαλύτερος θα ήταν ο αριθμός, αν δεν υπήρχε και ο μισθός των εκατοντάδων χιλιάδων μισθοφόρων Αμερικανών στο Ιράκ, το Αφγανιστάν κλπ. Επίσης, σύμφωνα με τους ειδικούς, ο αμερικανικός χρηματοοικονομικός τομέας, έχει χάσει μέχρι στιγμής φέτος περισσότερες από 100.000 θέσεις εργασίας, ενώ εκτιμούν πως οι τελευταίες χρεοκοπίες θα αυξήσουν τις απολύσεις εργαζομένων κατά και 50.000 άτομα.

Το Κράτος, σπεύδει πάντα, σε δύσκολες ώρες, να σώσει την κατάσταση προς όφελος των συμφερόντων της τάξης που εκπροσωπεί και ιδιαίτερα των πιο ισχυρών τμημάτων της, που αποτελεί το τραπεζικό κεφάλαιο. Στην ουσία, οι κυβερνήσεις, εφαρμόζουν πολιτικές κρατικοποιήσεων όταν θέλουν να κοινωνικοποιούν τις ζημιές των επιχειρήσεων και πολιτικές αποκρατικοποιήσεων όταν θέλουν να ενισχύσουν τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου πουλώντας φτηνά στους επιχειρηματίες κερδοφόρες και στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις.
  Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι στην εποχή του πιο άκρατου νεοφιλελευθερισμού (των αποκρατικοποιήσεων, του «λιγότερου κράτους» κλπ.) το κράτος δε διστάζει να προχωρήσει σε κρατικοποιήσεις, καθώς έτσι στηρίζει την εξουσία του κεφαλαίου.
Στην ουσία, πίσω από τα φαινόμενα χρεοκοπίας μεγάλων πολυεθνικών ομίλων, κρύβονται τα αδιέξοδα και η πορεία χρεοκοπίας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που είναι σάπιο και αναπαράγει τις κρίσεις από γεννησιμιού του. Σ' αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι παρά τις προσπάθειες των τελευταίων 30 ετών - με μέτρα κεϋνσιανών, μονεταριστών, σοσιαλφιλελεύθερων και νεοφιλελεύθερων οικονομικών συνταγών - οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη.

Η μόνη διέξοδος είναι η ανατροπή αυτού του συστήματος & η εγκαθίδρυση ανάλογου  που θα είναι αδύνατη η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Σ.Σ.